[adrotate group=”9″]
7 maja 2012, na terenie parafii pod wezwaniem św. Stanisława Kostki w Krakowie na Dębnikach, w miejscu pierwszego strajku głodowego przeciwko zmianom prawa oświatowego dotyczącego nauczania historii, odbyło się oficjalne przekazanie inicjatorom powołania Obywatelskiej Komisji Edukacji Narodowej, Memoriału Centrum im. Mirosława Dzielskiego w sprawie nowej koncepcji kształcenia oraz potrzeby integracji działań. Na konferencji prasowej miała miejsce prezentacja stanowiska Centrum w sprawie reform ustrojowych i programowych związanych z narodowym systemem edukacji.
* * *
W ostatnich miesiącach i tygodniach mamy do czynienia z nasilającymi się protestami wobec ograniczenia przez Ministerstwo Edukacji Narodowej edukacji historycznej w nowych programach nauczania w szkołach średnich. Ich kulminacją są strajki głodowe podejmowane przez przedstawicieli różnych środowisk obywateli zatroskanych przyszłościom polskiej edukacji. W państwie demokratycznym strajk głodowy jest aktem wyjątkowo dramatycznym i powinien być powodowany wyjątkowymi okolicznościami. Zupełny brak reakcji rządzących, w tym prezydenta Rzeczpospolitej i Prezesa Rady Ministrów na argumenty przeciwników doprowadziły do dramatycznych form protestu.
MEN nie bacząc na licznie formułowane zastrzeżenia i krytyki proponowanego rozporządzenia płynące od wielu miesięcy z wielu środowisk i od uznanych autorytetów z uporem godnym lepszej sprawy forsuje rozwiązania, które zdecydowanie ograniczają cykl nauczania historii w liceach. Jednocześnie nowy program wymusza podejmowanie kluczowych dla przyszłości zawodowej młodego człowieka decyzji na progu lat 15. Dziwi niepomiernie to, że pomimo bardzo wielu alarmujących sygnałów z polskich wyższych uczelni dotyczących dramatycznego poziomu wiedzy historycznej i ogólnej u młodych studentów MEN decyduje się na reformę, która jeszcze bardziej pogłębi to fatalne zjawisko.
Sprawy edukacji wykraczają daleko poza wąskie jej rozumienie jako nabywanie wiedzy i umiejętności. Edukacja jest bardzo istotnym elementem kształtowania postaw i wychowywania do życia w narodowej wspólnocie. To właśnie dzięki pamięci i wierze Polacy przetrwali jako naród. W ostatnich latach nasila się stosowana wobec Polaków przez wpływowe lewicowe środowiska swoista pedagogika wstydu z naszej najnowszej historii której towarzyszy brak państwowej strategii kultury pamięci.
Zapowiadana reforma doprowadzi do dalszego obniżania poziomu wiedzy historycznej, przygotowania obywatelskiego i aktywnej odpowiedzialności za dobro wspólne. Efektem tych działań są między innymi niska jakość życia publicznego, anomia społeczna, nihilistyczny relatywizm w ocenie historii najnowszej, coraz bardziej zdemoralizowane elity polityczne i administracyjne państwa i niemały już odsetek nieświadomych swej przeszłości i tożsamości obywateli. Wszystko to dzieje się jednocześnie w sytuacji kiedy nasi najwięksi sąsiedzi prowadzą bardzo konsekwentną politykę historyczną mającą zamazać często negatywną rolę ich narodów w najnowszej historii. Jednocześnie mamy do czynienia z degradacją bazy materialnej szkolnictwa, chaosem organizacyjnym związanym z obniżaniem wieku inicjacji szkolnej i postępującym obniżaniem się dyscypliny na terenie szkół.
Centrum im. Mirosława Dzielskiego, strajki głodowe w Krakowie, a następnie w kolejnych miastach Polski, traktuje jako wyraz mobilizowania się samorządnie nastawionych grup obywateli w celu organizowania opinii publicznej i odwrócenia planowanych zmian w edukacji historycznej, ale równocześnie jako rozpoczęcie walki o zaprzestanie degradacji polskiej szkoły. Obywatelski protest głodujących ukazał też smutną prawdę o formalnym charakterze polskiej demokracji i cyniźmie sprawujących władzę przy braku wystarczającej medialnej kontroli i przemilczaniu niewygodnych dla władzy faktów.
Uważamy, że stan polskiej szkoły wymaga podjęcia działań sanacyjnych. Centrum im. Mirosława Dzielskiego wzywa organizacje obywatelskie i ruchy społeczne, którym bliski jest los polskiej szkoły do powołania konfederacji na rzecz reformy polskiego ustroju edukacyjnego. Chcemy działać na rzecz między innymi;
a) poszerzania wpływu obywateli na kształt programowy polskiej szkoły,
b) zmian w sposobie finansowania szkół publicznych zdecydowanie wzmacniających rolę rodziny,
c) konsekwentnego umacniania w programach nauczania wiedzy o historii Polski i kulturze narodowej,
d) włączania w procesy edukacyjne przedstawicieli środowisk niepodległościowych a także wykorzystywania miejsc kultury i pamięci.
Polska zna wiele przykładów bardzo udanych przedsięwzięć edukacyjnych stworzonych z inicjatywy obywateli; społeczny ruch oświatowy, szkoły Przymierza Rodzin, szkoły Stowarzyszenia Sternik czy odnawiająca misję małej szkoły wiejskiej Federacja Inicjatyw Oświatowych, to tylko niektóre z licznych dzieł i instytucji wpływających realnie na stan organizacyjny i jakość programową polskiej edukacji. Wzrastająca szybko popularność szkół katolickich jest potwierdzeniem, że tylko wiedza połączona z odpowiednim wychowaniem daje pozytywne rezultaty. Do fundamentów procesu wychowania należy także wiedza o własnej historii oraz umacnianie narodowej tożsamości i kultury.
Uważamy, że Rzeczpospolita tylko wtedy stawać się będzie autentyczną wspólnotą wolnych obywateli gdy, parafrazując tytuł znanego traktatu Mirosława Dzielskiego, naszą wolność społeczną, polityczną i gospodarczą, budować będziemy na fundamencie stale odnawianej kultury duchowej. „Odrodzenie ducha”, o którym pisał Dzielski, wymaga między innymi świadomych swej przeszłości i tradycji obywateli. Uczeń i obywatel nie jest i nie może zostać zredukowany wyłącznie do roli konsumenta, a Polska nie może być traktowana jak supermarket; przestrzeń pożądania i zaspokajania coraz to nowych produktów, usług i coraz bardziej tandetnej kultury. Naród, który krzewi własną kulturę pamięci jest w stanie zachować i odnawiać swoją niepodległość.
